Ik fotografeer de verhouding tussen mens en omgeving. Vaak is er één persoon aanwezig in een groter geheel: een straat, een landschap of een architectonische ruimte. Die persoon is geen hoofdonderwerp, maar onderdeel van het beeld. De mens is klein, tijdelijk, maar betekenisvol aanwezig. De omgeving vormt het kader; de mens maakt het herkenbaar en menselijk. Ik zoek naar momenten waarin licht, ruimte en mens even in balans komen — niet als toevallig snapshot, maar als stille constatering van hoe dingen op hun plek vallen. Mijn foto’s gaan over observeren in plaats van ingrijpen. Ik probeer situaties te zien waarin het gewone even betekenis krijgt. Dat kan een houding zijn, een lichtval, of de manier waarop iemand zich beweegt door een ruimte. Ik hou van die momenten waarin het alledaagse poëzie wordt, zonder dat het groots hoeft te zijn. In mijn fotografie onderzoek ik de balans tussen menselijke kwetsbaarheid en de orde van de omgeving. De mens verdwijnt nooit helemaal in de structuur, maar overheerst die ook niet. Het is een subtiel evenwicht. De kern van mijn werk ligt in het kijken: zien hoe mens, licht en ruimte elkaar tijdelijk raken en daar iets blijvends uit ontstaat.